11. Narkotyk

Otworzyłem powoli powieki, które zdawały się w tej chwili ważyć grubo ponad tonę. Byłem kompletnie zdezorientowany, nie miałem bladego pojęcia gdzie się znajduję ani co się ze mną przez ten bliżej nieokreślony czas działo. W sali nie było ani kalendarza, ani zegara, a o moim telefonie chyba nawet wspominać nie trzeba. Pamiętałem, że byłem na imprezie, ale co działo się potem? To było dla mnie póki co zagadką.

Znajdowałem się w jakimś pomieszczeniu. Białe ściany, staromodna, prosta lampa świeciła i raziła mnie po oczach. Chciałem zasłonić się ręką, ale nie miałem siły. Nie miałem siły, by ją chociażby podnieść czy ruszyć jakąkolwiek inną częścią ciała. Leżałem na wielkim łóżku szpitalnym, obok znajdowały się różne przyciski, które, jak się domyślam, służyły do zmieniania pozycji łóżka, a na sobie miałem szpitalną odzież. Zgięcie ręki w łokciu miałem całe zabandażowane i wbity wenflon –byłem podłączony do kroplówki.

 Powoli zaczęło do mnie docierać coraz więcej bodźców. Rozejrzałem się jeszcze raz po pokoju, moją uwagę przykuły otwarte drzwi balkonowe. A na balkonie stał… Czy ja dobrze widzę? Czy to aby na pewno się dzieje naprawdę? Sam już nie wiedziałem, czy ufać moim oczom. Nie byłem już pewien co jest rzeczywistością, a co nie.

Jednak on naprawdę tam był. Tom stał na balkonie i palił papierosa. Chodził nerwowo w tę i z powrotem, widocznie nie zauważył, że się obudziłem.

-T.. Tom… To ty… -wysyczałem cicho, gdyż tylko na taki dźwięk było mnie obecnie stać. Byłem szoku.

Mój brat to jednak usłyszał. Pośpiesznie zgasił papierosa w popielniczce i wparował do środka pomieszczenia. Podbiegł do mnie.

- Boże, Bill! – krzyknął i przytulił mnie do siebie mocno, starając się ominąć wenflon w zgięciu mojej ręki. 

Spojrzał na mnie. Dotknąłem jego twarzy by sprawdzić, czy to na pewno mi się nie śni. Miał zaszklone oczy. Nie zaprzeczę, bardzo mnie ten widok wzruszył. Nie wiedziałem tylko, czy płakał, czy miał to dopiero zamiar zrobić. Tom ogólnie rzadko płakał. Zdarzyło mu się uronić łzę czy dwie ze szczęścia, ale teraz, ewidentnie miał zaszklone oczy. Przytuliłem się do brata i nie chciałem go puścić jakbym bał się, że to jednak złudzenie i zaraz wyparuje. Z doświadczenia wiem, że oczy bywają czasem zdradliwe.

-Spokojnie, jeszcze żyję -szeroko się uśmiechnąłem. Odwzajemnił ten gest. Po jego policzku popłynęła srebrzysta łza, pozostawiając po sobie wilgotny ślad, a on mocniej mnie przytulił. Trochę za mocno. –Dusisz mnie.

-No tak, sorki –odsunął się.

-Byłem na imprezie… ale nie mam pojęcia, co działo się dalej i jak tu wylądowałem. 

-Wiem, Georg wszystko mi powiedział. –Wszystko..? Czyżby już wiedział, jak się tu znalazłem? Czy tylko ja tego nie wiem?!

W tym właśnie momencie, do pokoju wszedł lekarz.

-O, obudziłeś się –stwierdził, jakby to stwierdzenie miało cokolwiek wnieść. Ta, dzięki za informację.  

Mężczyzna podszedł do mojego łóżka. Wdusił jeden z guzików, by postawić mnie bardziej do pionu, po czym wyciągnął z kieszeni jakąś latarkę i zaczął świecić mi nią po oczach.

-Co pan wyprawia?! –oburzyłem się.

-Twoje źrenice nie reagują na światło, w dodatku są bardzo powiększone. Powiedz mi, synu, bierzesz narkotyki? Póki co wszystko wskazuje na przedawkowanie.

W jednej chwili dotarło do mnie wszystko, co wydarzyło się wczorajszej nocy.

-Słucham? Owszem, mój brat miał w przeszłości problemy z używkami, ale wyszedł już z tego nałogu. Już nie bierze tego świństwa, obiecał mi, że już więcej nie weźmie. Prawda, Bill? –wstawił się za mnie Tom.

Z tymi słowami, poczułem się po prostu podle. Czułem się jak wrak człowieka wypruty z jakichkolwiek wartości. Nienawidziłem go rozczarowywać. Zawiodłem go, złamałem daną obietnicę. Spuściłem głowę i nie odzywałem się. Bo niby co miałem powiedzieć? Przecież nie zaprzeczę.

-Bill..? –spytał o wiele mniej pewnym głosem.

-Wziąłem. –Przyznałem się w końcu.

Tom chwilę się na mnie patrzył i potrząsnął z niedowierzenia głową.

-Zostawię was samych. Zajrzę jeszcze później. Odpoczywaj, synu i nie ruszaj się z łóżka. –Rzucił jako ostatnie lekarz i zniknął za drzwiami. Śmieszyło mnie to, że mówił do mnie ,,synu’’, zapewne gdyby nie sytuacja, w której ani trochę nie było mi do żartów, śmiałbym się.

-Ale dlaczego..? –spytał cicho. – Obiecałeś mi! Obiecałeś nam wszystkim, że tego gówna już więcej nie weźmiesz! Znowu mam z tobą po odwykach zapierdalać? Byłeś jedną nogą w grobie! Wiesz, jak się martwiłem, że się już nie obudzisz?!

-Martwiłeś się? Martwiłeś?! M-A-R-T-W-I-Ł-E-Ś?! –przeliterowałem. –Gdybyś, do jasnej cholery, nie wyjeżdżał, nie doszłoby do tego! –uniosłem głos, ale krzykiem w dalszym ciągu trudno było to nazwać.

-Wiesz jak za tobą tęskniłem?!

-A ja to niby nie?! Skoro tak tęskniłeś, to po chuj nagle zniknąłeś, co? DLACZEGO, do kurwy nędzy?! Masz pojęcie, co ja przeżywałem? –zirytowałem się już nie na żarty. –PYTAM SIĘ!      

-Bo chciałem cię chronić!

-Chronić? Dobre sobie, niby przed czym? –nie wiedziałem o co mu chodzi.

Tom zastygł chwilę w bezruchu.

-Przede mną. –Powiedział spokojnie. Otworzyłem ze zdziwienia usta.

-Tom, o czym ty mówisz..?

-Bałem się, że zrobię ci w końcu krzywdę. Bałem się, że któregoś… Któregoś dnia cię… -dukał, jakby nie mógł z siebie tego wydusić.

-Co mi zrobisz?

-Zgwałcę. –Nie dowierzałem w jego słowa, dalej nie miałem pojęcia o czym on mówi.

-Dlaczego miałbyś mnie krzywdzić, a tym bardziej gwałcić?

Usiadł na krześle obok szpitalnego łoża i przetarł dłońmi skronie. Spojrzał mi prosto w oczy.

-Bill, ja już cię skrzywdziłem, jestem potworem. Kiedy się kochaliśmy, byłem brutalny, wiem. Nie byłem w stanie tego powstrzymać, to silniejsze ode mnie. Wyszedłem, bo nie mogłem patrzeć ci dłużej w oczy –mówił. Ja siedziałem tylko i słuchałem, nie wiedząc, czy mam coś ze słuchem, czy może ja dalej śpię i to tylko zły sen. –Latałem po psychologach. Mówili, że mi ta pierdolona miłość do ciebie przejdzie, to bez przyszłości, że mi się tak wydaje, w końcu nie mogę kochać swojego brata inaczej, niż nakazują nam geny. To miało być chwilowe. Pięć lat to chwila? Pięć pieprzonych lat! Potem zacząłeś mieć te sny...

-Kochać brata inaczej, niż nakazują nam geny..? –nie byłem pewien, czy dobrze zrozumiałem.

Czy on właśnie wyznał mi miłość? Miłość-miłość? Inną niż braterską?  

-Wiem, to nie ma sensu. Po prostu zapomnijmy o tym, co powiedziałem –spuścił głowę.

Wstał z krzesła i przymierzał się do wyjścia, idąc w stronę drzwi. –Musisz dużo odpoczywać. Zostawię cię w spokoju.

-Czekaj! –krzyknąłem, gdy zaczął już otwierać drzwi.

Nie wiem jakim cudem, ale wstałem z łóżka i poszedłem, a raczej próbowałem pójść chwiejnym krokiem do Toma, najszybciej jak mogłem. Odzyskałem nagle siły. Nie wiedziałem, co ja w ogóle wyprawiam.  

Zatrzymał się w drzwiach, kiedy byłem już przy nim i uniósł brew.

Złapałem go za koszulkę i chciałem przyciągnąć do siebie, ale on ani drgnął. W dalszym ciągu byłem słaby, trochę żenujące. W każdym bądź razie, przybliżyłem swoją twarz do jego. Przymknąłem oczy i musnąłem go delikatnie w usta. Tom przez chwilę stał w bezruchu jakby zaskoczony, ale po chwili odwzajemnił pocałunek i go pogłębił. Przycisnął mnie swoim pięknym ciałem do drzwi, zamykając je mną. Jedną dłoń miałem na jego policzku, a drugą na wyrzeźbionym torsie, którego mięśnie czułem przez ubranie. Jego usta były takie miękkie, cudownie się je całowało. Chciałem więcej, po prostu nie mogłem się nasycić.

Oderwaliśmy się jednak od siebie powoli. Granice trzeba jakieś zachować, szczególnie na pierwszy raz. Tom oblizał usta i przymknął powieki, ciągle wlepiając we mnie swoje czekoladowe tęczówki. Uśmiechnąłem się i przygryzłem dolną wargę.

Bliźniak odsunął się ode mnie.

-Przyjadę jutro –ni z gruchy ni z pietruchy wyjechał z tematem, jak gdyby nigdy nic.

-To cześć –w moim głosie dalej było słychać ekscytację, nawet ja to czułem.

-Cześć –rzucił jako ostatnie i wyszedł.  

Kiedy drzwi się zamknęły, stanąłem do nich plecami tyłem i zsunąłem się na dół, na podłogę. Nie przeszkadzało mi to, że kafelki były zimne i za chwilę tyłek pewnie mi do nich przymarznie, nie to się teraz liczyło. Kto martwiłby się zimnem po takim zajebistym pocałunku?

-Woow…

Powiedziałem sam do siebie, cały czas oblizując wargę, jakbym znów chciał poczuć na nich smak ciepłych warg brata, a chciałem. 

Brata, no właśnie. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, co my tak właściwie zrobiliśmy. My, jako rodzina, jako bracia. Bliźniacy w dodatku. 

Jednak nie miało to teraz dla mnie znaczenia. 

Serce mi kołotało. Mogłem tylko zgadywać, czy to z emocji, czy może przez kokę. Niby zwykły, grzeczny pocałunek, ale wystarczył by mój przyjaciel między nogami domagał się o chwilę uwagi. Zapomniałem, że po kokainie zawsze chce mi się, za przeproszeniem, ruchać. Niedługo pewnie zacznę odczuwać głód i mój organizm będzie się dopominał o kolejną dawkę. Zły byłem na siebie, że to wziąłem i wszystko zacząłem od nowa. Nieważne czyja to była wina, stało się. 

Koka to jedno, Tom to drugie. Zarówno to pierwsze jak i drugie było dla mnie narkotykiem. Tyle, że z taką różnicą, iż mój brat działał na mnie bardziej, niż wszystkie inne używki razem wzięte. Zacząłem sobie to uświadamiać.