10. 'Feel It All'

Godzina za dziesięć dziewiętnasta, a ja latałem po domu tam i z powrotem, co chwilę spoglądając nerwowo na zegar. Odnosiłem wrażenie, że połowę czasu marnowałem właśnie na sprawdzanie godziny, ale nie było już czasu na myślenie. Za 10 minut miał przyjechać po mnie Georg, mieliśmy jechać razem na tę imprezę. Pomyślałem, że może rzeczywiście jest to jakiś sposób na pozbycie się zmartwień, bo Tom, tak czy siak, na razie nie wróci. Nie wróci, a niedługo czeka nas trasa koncertowa, w końcu wydaliśmy niedawno płytę. Próbowałem kilka razy dzwonić pod jego numer. Widocznie przewidział, że będę do niego telefonować mimo, że prosił abym tego nie robił i z premedytacją wyłączył telefon. Chciałbym dowiedzieć się chociaż, czy wszystko u niego w porządku i czy się jakoś trzyma, w przeciwieństwie do mnie.

W klubach każdy jest podpity w większym lub mniejszym stopniu, w dodatku nie idę sam, bo będzie tam z nami trochę znajomych, więc o atak natarczywych fanów nie musiałem się martwić. A ja, bynajmniej, nie miałem ochoty na ubieranie się w stare łachy i ukrywanie pod czapkami i okularami, więc tego wieczoru nie oszczędzałem sobie kredki i cieni do powiek. Czerń, jak zawsze, dominowała najbardziej, to w niej czułem się w stu procentach sobą. Szczerze mówiąc, to dredloki zaczęły mnie z lekka nudzić, trzeba pomyśleć nad nową fryzurą, ale teraz, chwilę przed wyjściem, nie na to pora. No właśnie.

Zszedłem na dół by zobaczyć, czy samochód Georga stoi już pod domem, ale było pusto. Wyszedłem mimo to na zewnątrz i czekałem, zdążyłem nawet szybko zapalić. Znajome mi auto podjechało po chwili, zatrzymując się metr ode mnie.

-Wow, chyba pierwszy raz jestem przed tobą, co wygrałem? –zażartował Geo. –Wsiadaj.

-Do jakiego klubu jedziemy? –spytałem, kiedy wsiadałem do samochodu.

-W samym centrum Hamburga. Ale spokojnie, nie musimy martwić się o fanów, w klubie każdy jest…

-Tak, tak, wiem. Chciałem tylko spytać, dokąd mnie zabierasz –przerwałem mu.

-Spoko. Gus i cała reszta będą czekać na miejscu –dodał jeszcze.

Po około 20 minutach drogi, zajechaliśmy na jakiś parking.

-To tu?

-No. Chodź, idziemy –ponaglił i wysiedliśmy.

Aż przypomniały mi się czasy, gdy razem z Tomem imprezowaliśmy w klubach, a później zaciągaliśmy jakieś dziewczyny do pokoi hotelowych, kiedy weszliśmy do środka. Nie wiem, czy ,,zaciągać’’ to odpowiednie słowo, bo one same się pchały, nie musieliśmy ich do niczego namawiać ani robić niczego wbrew czyjejkolwiek woli.

Muzyka głośno grała, pełno ludzi bawiło się i tańczyło . Było sporo kanap ze stolikami, prawie wszystkie pozajmowane. Piękne, skąpo ubrane, tańczące kobiety też były. Wszystko było. Wszystko, czego dusza zapragnie. W kącie całowały się jakieś dwie dziewczyny. Kiedy przechodziliśmy obok, jedna obdarzyła mnie dość prowokacyjnym spojrzeniem. Uśmiechnąłem się i uniosłem brew.

-To teraz musimy znaleźć nasze towarzystwo –podrapałem się po głowie. Nie wiem jak Geo, ale ja nikogo znajomego tu nie widziałem.

-O, tam są! Chodź –zauważył mój towarzysz.

Pociągnął mnie w stronę jednego z wielu stolików. Im bliżej byliśmy, tym wyraźniej mogłem dostrzec Gusa i grupę jakichś ludzi, ale żadna twarz nic mi nie mówiła.

-Georg! Bill! Jak dobrze was tu widzieć –wstała i podeszła do nas jakaś, nie powiem, że nie, bo ładna szatynka i przytuliła się na przywitanie do nas obu. Miała typową słowiańską urodę i chyba rosyjski akcent, więc pewne, że nie była stuprocentową Niemką.  

-Jak tam, chłopaki? –podeszło kilka innych osób i zrobiło to samo.

Dziwnie się trochę czułem, bo nie znałem praktycznie nikogo oprócz Georga, czego nie można powiedzieć o tych ludziach, bo zachowywali się jakby znali mnie od lat. No tak, każdy mnie zna chociażby z telewizji, przypomniałem sobie. Po chwili zauważyłem Gustava, sączącego piwo.

-Hej Gus  –podszedłem i przysiadłem się obok niego. 

-Hej, gdzie Tom?

-Nie pojechał z nami. Opowiem ci kiedy indziej –nie chciało mi się teraz o nim mówić, w końcu przyszedłem tu, by zapomnieć o tym, co się stało.

-Okej –odparł krótko. Widocznie nie chciał w to wnikać, ale to nawet lepiej.

-Ludzie –zabrał głos jakiś chłopak, którego również nie znałem. –Chce ktoś coś do picia? Bo właśnie idę do baru.

-Piwo mi weź –odparłem.

-Mi w sumie możesz też, bo to już dokańczam –dodał Gus.

-Okej, to piwo razy sześć? Zaraz wracam –i udał się w kierunku baru, flirtując po chwili z barmanką. Ja w tym czasie, pogadałem chwilę z kilkoma ludźmi. Denis, bo dowiedziałem się, że właśnie tak miał na imię, wrócił z naszymi napojami. Zaczęliśmy je pić, jedno po drugim, chociaż w sumie sam już nie wiem, ile ich było. Chociaż, to nie tylko piwo piliśmy. Czułem, że z każdą chwilą rozluźniam się coraz bardziej.

Podeszła do nas ta sama, prawdopodobnie Rosjanka, co na początku.

-Bill, poszedłbyś ze mną gdzieś na chwilę? –spytała niby niewinnie, nachylając się tak, że było jej widać wszystko, co miał zakryć dekolt, głęboki zresztą. Mimowolnie wzrok spadł mi właśnie w tamto miejsce. No co, też jestem chłopakiem i też lubię zawiesić oko na cyckach. A walory miała niezłe, nie powiem. Tyłek zresztą też. Pewnie była tego świadoma i nie bez powodu ubrała taką kusą spódniczkę, ledwo zasłaniającą to i tamto.

-Ja-jasne –wypaliłem. Sam już nie wiedziałem, co mówię i nie miałem pojęcia, dlaczego zgodziłem się za nią pójść. Poprowadziła mnie gdzieś przez ciemny korytarz, z dala od tańczącego tłumu i przytuliła się znowu do mnie, szepcząc do ucha.

-Pamiętasz mnie? –zaczęła przyciskać się do mnie tak mocno, że ledwo mogłem złapać oddech.

-Jakoś cię nie kojarzę –poważnie, wydawało mi się, że pierwszy raz na oczy ją widzę.

-Ta pamiętna noc w hotelu… Naprawdę nic nie pamiętasz? To może ci przypomnę… –z tymi słowami, zaczęła się zabierać za odpinanie mi rozporka i podciąganie koszuli do góry. Złapałem ją za nadgarstek i zatrzymałem.

 -To była tylko jednorazowa przygoda i nie licz na nic więcej –sprostowałem i zostawiłem ją tam, odchodząc z zamiarem wrócenia do stołu. Słyszałem, jak coś tam jeszcze mówiła i chyba klęła po rosyjsku, ale żadne słowa już do mnie praktycznie nie docierały.

-Bill, masz rozpięty rozporek –zauważył Denis, kiedy stałem przed stołem. Siedziało już przy nim tylko kilka osób. Kompletnie zdążyłem już zapomnieć o tym, że ktoś mi go przed chwilą rozpiął i nie zdążyłem zapiąć z powrotem.  

-Dzięki.

-Nono, Denis, gdzie ty się patrzysz temu Billowi? –zagwizdał jeden ze znajomych.

-Spieprzaj, zwróciłem mu tylko uwagę. Ej Bill, ty wolisz chłopców?

-Nie jestem gejem –rozwiałem wątpliwości.  

-No, Bill to równy gość. Dziewczynę nie raz i nie dwa za to czy tamto złapał, podobno nie narzekały –odezwał się wreszcie Geo, którego wzrok pobiegł po chwili w głąb klubu. –Wybaczcie, muszę was opuścić –i poszedł w stronę parkietu, na którym kilka dziewczyn eksponowało swoje ciała tańcząc, a zaraz potem do nich dołączył.

-Dobra, zostawiamy to –zakończył temat Denis. –Ludzie, mam towar! -mówiąc to, wyłożył na stół kilka woreczków z białym proszkiem. To była kokaina.

Nie myślałem już trzeźwo, nie martwiłem się tym, że miałem skończyć z narkotykami.

Denis wysypał zawartość woreczków na stół i zaczął formować proszek w kilka podłużnych linii, używając do tego karty kredytowej. Aż zaświeciły mi się oczy. Gustav chyba to zauważył.

-Chyba nie zamierzasz znów ćpać? Miałeś z tym skończyć, pamiętasz? –spytał dość poważnym głosem Gus. -Obiecałeś to nam, obiecałeś to Tomowi!

-Spokojnie, mamo… Jestem już duży… -memlałem językiem. Położyłem mu dłoń na ramieniu i szczerzyłem się nie wiadomo z czego.

-I po co było tyle chlać?! Przecież ty ledwo kontaktujesz! Nie weźmiesz tego, nie wiadomo jak może się to dla ciebie skończyć po tym wszystkim! –wydarł się na mnie i zabrał moją rękę z jego ramienia.

-Nie wezmę? To patrz.

Mówiąc to, zwinąłem 100 euro, które miałem w kieszeni  w rulon, nachyliłem się nad wydzieloną, niemałą działką i zacząłem wciągać narkotyk wzdłuż linii. Wyprostowałem się z zamiarem spojrzenia na Gusa, ale ten gdzieś zniknął. Nie wiem co mi odwaliło, ale zacząłem żałować tego, co zrobiłem, nawet będąc tak spity. Pojęcia nie mam, co chciałem przez to udowodnić. Zresztą, było już za późno, by coś odkręcić.

Po chwili, moje wcześniejsze słowa poszły jakby w niepamięć. Poczułem, jak narkotyk rozchodzi się po całym moim ciele. Odzyskałem nagle humor. Chciało mi się śmiać, nie wiem nawet z czego. Siedziałem tam i idiotycznie się śmiałem.

Łypnąłem znów na stół i chwilę wpatrywałem się tępo na kolejną linię z białego proszku. Nachyliłem się ponownie, wciągając kolejną działkę. Teraz to w ogóle czułem się wspaniale. Wszystkie smutki i zmartwienia poszły w zapomnienie. Wkroczyłem ponownie do świata, w którym nie istnieją żadne negatywne emocje i uczucia. Świata, w którym wszystko jest kolorowe, jak w jakiejś bajce. Tak długo mnie tam nie było…

Podparłem głowę ręką. Na blat stołu zaczęła kapać krew. Odsunąłem się od niego zdezorientowany i przetarłem dłonią nos. Przestraszyłem się trochę, kiedy ujrzałem krew na palcach. Dopiero dotarło do mnie, że widocznie krwawi mi odzwyczajona od wciągania śluzówka nosa. Zignorowałem to, ale czy słusznie? Nie wiem. Nie byłem w stanie spojrzeć na to racjonalnie. 

-Kurde, Bill… Ty to jesteś mocny –rzuciła Vivienne, jedna z dziewczyn.

-On już kiedyś ćpał –wtrącił się William.

-Poważnie? O ja pierdolę, ty, patrz jakie ma rozszerzone źrenice.   

Ignorując tę dwójkę, wstałem od stołu i chwiejnym krokiem poszedłem w stronę korytarza. Szedłem nim, sam w sumie nie wiem ile i w jakim celu. Zdążyłem się nawet uderzyć kilka razy o ścianę. Kolorowe, co chwilę zmieniające się światła oświetlały moją twarz, rażąc niemiłosiernie w oczy tak, że musiałem je mrużyć. Mijałem jakichś ludzi, których widziałem prawie że przez mgłę. Szedłem tym długim korytarzem, wydawałem się taki lekki, jakbym chodził po chmurach. Przed oczami miałem już wszystkie kolory tęczy i różnorakie kształty, których nawet nie potrafiłem określić. 

Niespodziewanie, moje nogi zrobiły się jak z waty, nie byłem w stanie ich dłużej kontrolować. Zdążyłem zrobić jeszcze kilka kroków, kiedy zrobiło mi się strasznie gorąco i ciemno przed oczami.

Upadłem jak długi na ziemię.

Przepraszam, Tom. Przepraszam, że zawiodłem...