5. Jesteś pewien?

Pod studio dotarliśmy za wcześnie, mieliśmy jeszcze jakieś 20 minut czasu. Tom odpiął pasy i na mnie spojrzał, jakby czekał, aż coś powiem.

-Mamy jeszcze trochę czasu. Idziemy już, czy chwilę poczekamy w aucie? –odezwałem się.

-Nie ma sensu tu siedzieć. Chodź, może ktoś już jest.

Przytaknąłem, po czym wyszliśmy z auta.

W studiu zaproszono nas do osobnego pokoju, byśmy mogli usiąść i poczekać na resztę. W pomieszczeniu znajdowało się kilka czarnych kanap, stolik do kawy, a na nim kosz z owocami.  Tom pierwszy się do nich dorwał, a ja usiadłem naprzeciwko niego i tylko wywróciłem oczami. 

-Chcesz też? –zapytał, obierając banana ze skórki.

-Śniadanie mnie jeszcze trzyma, dzięki.

-Nie wiesz co tracisz, banany są naprawdę słodkie... –pomachał mi nim przed nosem i zaczął jeść owoc.

Sposób, w jaki jadł tego banana był dość… nietypowy. Zatapiał go całego w swoich ustach i poruszał się na nim wargami. Przejechał językiem po całej długości owoca, po czym oblizał usta. Spoglądałem na to z lekkim obrzydzeniem.

W tym właśnie momencie, do pokoju weszli Geo i Gus z zadowolonymi minami.   

-Patrz Gus, klony już na nas czekają! –krzyknął wesoło Georg i usadowił się obok mojego brata. –Weź się nie baw tym biednym bananem, Tom, bo jeszcze nim sobie krzywdę zrobisz! –zaśmiałem się. Tom spojrzał na mnie przekazując mi niemą informację, żebym się zamknął.

-Dobra, chłopaki. Obiecaliśmy Jostowi, że rzucimy okiem, czy już jesteście i jeszcze na chwilę do niego wrócimy. To widzimy się na wywiadzie –rzucił przed wyjściem Gustav i razem z Georgiem zniknęli za drzwiami.

Gus i Geo nie wiedzieli nic o tym, że ,,leczę’’ się psychiatrycznie. Nie wiedział o tym nikt, oprócz mnie, Toma i lekarzy, którym wcześniej zapłaciliśmy dość pokazną sumę za milczenie i ukrywanie mojego nazwiska, jakby ktoś się pytał.

Tom dalej jadł tego przeklętego banana, coraz bardziej mnie irytując.

-No co się tak lampisz? Jak ci laska obciąga to też masz taką minę? – bardziej dobitnie i bezpośrednio nie mógł tego ująć.

-Nie chodzę już z tobą do hoteli z tymi dziewczynami, zapomniałeś? To się zrobiło nudne.

-Taa. Nudne, bo nie umiesz się nimi porządnie zająć. –czy on jest jakiś obłąkany?

-Żadna jeszcze nie narzekała, ale chciałbym zobaczyć jak to jest robić to z kimś, kogo się naprawdę kocha…

-Proszę cię, mi też będziesz wciskał te bajeczki o prawdziwej miłości, które wciskasz innym, a oni się na to nabierają? Bill, ja cię za dobrze znam.

-Zamknij się, ktoś może nas usłyszeć! –powiedziałem prawie szeptem.

-A co mnie to obchodzi?

-Ja pieprzę, Tom! Ja ciebie już nie poznaję! –nie wytrzymałem, nerwy mi puściły. Przed chwilą sam uciszałem brata, a mnie pewnie było już słychać na całym korytarzu. –I co ty w ogóle odwalasz od kilku dni, co?!

-Co niby takiego robię? –już nie wiedziałem, czy on jest taki głupi i nie wie o co mi chodzi, czy tylko kombinuje jak koń pod górkę, jakby tu wyprowadzić z równowagi młodszego braciszka.

-Odkąd mam te sny wszystko się zmieniło. Nie dotykasz mnie wcale, nawet głupiej piątki nie chcesz przybić. Wmawiasz mi, że jestem świrem, że te sny są chore, obrzydliwe i leczenie jest dla mojego dobra. O mało nie zgniatasz mi obojczyków. Potem nagle dostajesz jakiegoś przebłysku, bez słowa mnie przytulasz, dotykasz, prawisz komplementy i prowokujesz swoim zachowaniem! –wyrzuciłem z siebie wszystkie swoje myśli.

-To JA cię prowokuję? A może ty naprawdę nie masz żadnych snów i robisz to wszystko tylko na pokaz?

-Jak możesz w ogóle sugerować, że kłamię? Jak przeszło ci to przez gardło? Przecież ich sobie nie wymyśliłem! Nie jestem zboczeńcem mającym fantazje erotyczne z własnym bratem!

-Jesteś pewien? –w jednej chwili wszystko do mnie dotarło.

-A więc o to ci chodziło przez ten czas? Chciałeś mnie podpuścić i zobaczyć, czy czuję coś do ciebie w TEN sposób?

-Bill, to dla twojego dobra. Musiałem to jakoś sprawdzić.

Zamurowało mnie. Przez myśl by mi nawet nie przeszło, że Tom mógłby tak pomyśleć. Pomyśleć, że mógłbym sobie coś takiego wymyślić i kłamać w takiej okoliczności.

-Dla mojego dobra? Mojego dobra?! DOBRA, DO JASNEJ CHOLERY? –aż wstałem z kanapy. –Wiesz co? Zawiodłem się. Zawsze byłem przekonany, że o wszystkim sobie mówimy, obdarowujemy się wzajemnym zaufaniem. Teraz okazuje się, że przez cały czas mi nie wierzyłeś. Tom, ja już ci nie ufam.

Chwilę przed nim stałem, czekając na jakąkolwiek reakcję. ,,Przepraszam’’; ,,To nie tak’’ czy chociażby ,,Pocałuj mnie w dupę’’. Jakąkolwiek. Byłem już nawet gotów na to, że da mi w twarz. On tylko siedział i milczał, wlepiając wzrok w podłogę.

Nic tu po mnie, pomyślałem. Ruszyłem w kierunku drzwi, które nagle się otworzyły. Stanąłem jak wryty patrząc na postać, którą tam ujrzałem.

-Co to za krzyki? Słychać was z drugiej strony budynku. –spytał niczego nieświadomy David Jost. – Zaraz rozpocznie się wywiad. No dalej, chodźcie. Wszyscy już czekają. –pokazał gestem, żebyśmy się pośpieszyli.

Szliśmy w kierunku pomieszczenia, gdzie miało się wszystko odbyć. Straciłem całą ochotę na rozmawianie z kimkolwiek, w szczególności z natrętnymi dziennikarzami. Teraz nie pozostało mi nic innego, jak popisać się moimi umiejętnościami aktorskimi i udawać, że nic między mną, a bliźniakiem nie zaszło i szczerzyć się sztucznie do kamery. Tak niestety wygląda show-biznes, czyli całe to bagno, w którym taplam się razem z Tomem.