2. Cisza przed burzą

 Pierwszą rzeczą, którą zrobiłem po opuszczeniu budynku, było założenie okularów przeciwsłonecznych. Słońce bezlitośnie dawało po oczach. 

Na parkingu, przy samochodzie stał Tom palący papierosa. Kurwa, też zachciało mi się jarać. Zacząłem przekopywać nerwowo torbę w poszukiwaniu papierosów. Znalazłem tylko puste opakowanie.

 Im mniejszy dystans nas dzielił, tym bardziej wyraźne zdziwienie malowało się na jego twarzy. Miałem tylko nadzieję, że nie zacznie wypytywać o powód skróconej wizyty.

             -Już koniec? Myślałem, że zdążę jeszcze szybko zapalić zanim wyjdziesz i nie będziesz znowu żebrał o fajki. –   odezwał się pierwszy wyjmując z ust papierosa.  

-Tom, proszę, z tego pośpiechu nawet nie pomyślałem o tym, by je zabrać z domu.

Ręce mi się już trzęsły, a on zdawał sobie sprawę, że jestem na głodzie nikotynowym. Wyciągnął z kieszeni obszernych spodni paczkę Marlboro i mi ją podał. Wyciągnąłem papierosa i wsunąłem go między wargi, po czym wyciągnąłem w jego stronę wyczekująco rękę. On tylko uniósł brwi.

-Ognia daj! –Poruszyłem palcami na znak, że czekam aż poda mi zapalniczkę. Rzeczywiście, jestem bardzo niecierpliwy.

-Aa, no tak. Wybacz braciszku. 

Ostatnie dwa słowa wypowiedział tak, jakby rozmawiał z małym dzieckiem. Podał mi zapalniczkę, którą szybko przyłożyłem do trzymanego w buzi papierosa i odpaliłem, zaciągając się. Z moich ust wydobyła się gęsta stróżka dymu. Od razu poczułem się lepiej, poprawił mi się też humor. Wszystko byłoby dobrze gdyby coś nie przykuło mojej uwagi. Staliśmy na parkingu, w oddali było widać klinikę psychiatryczną, z której przed chwilą tak szybko wyszedłem. W wejściu stała ta dziewczyna z poczekalni, machała mi. Odwróciłem szybko głowę patrząc z powrotem na Toma i jednocześnie powracając do rzeczywistości.

-Odpowiesz na moje pytanie, Bill?

-Że co? Nie słuchałem cię, przepraszam.  –znowu spojrzałem w tamtą stronę, dziewczyny już nie było.

-Dlaczego tak wcześnie wyszedłeś? –ponowił pytanie wyrzucając peta.

A już myślałem, że zapomni o to dopytać. Co mam mu powiedzieć? Że uciekłem wcześniej mimo, że pani psychiatra poprosiła mnie o poczekanie na nią  poczekalni, bo wkurwiła mnie jakaś małolata? Wiedziałem, że nie ma co kłamać, osoba taka jak bliźniak zna mnie zbyt dobrze by mu wciskać kit.

-Uciekłem. –odparłem krótko niczym się nie przejmując.

-Co?! – momentalnie podniósł głos.

Nie cierpię tego. Nagle z troskliwego, kochającego brata zmienia się w jakiegoś krzykacza mającego same pretensje. Jakby w pewnym momencie ktoś podmienił dwie osoby. Przede mną stała właśnie ta podmieniona, kompletnie mi obca.

-Mam ich dość, Tom. Więcej tam nie pójdę, to nic nie daje tak, czy siak.

-Nie chcę tego słyszeć! Osobiście dopilnuję, żebyś o umówionej godzinie czekał grzecznie przed gabinetem, słyszysz?! –zaczął na mnie krzyczeć.

Złapał mnie za moje szczupłe ramiona i zaczął mną potrząsać, ciągle krzycząc. Miał gdzieś to, że wszyscy się na nas patrzą, jak na kłócące się małżeństwo. Po chwili, poczułem jak zaciska swoje silne dłonie na moich delikatnych ramionach coraz bardziej. To takie typowe.

-Nie drzyj się, jesteśmy w miejscu publicznym! I nie szarp mną jak jakąś, kurwa, zabawką! –zacząłem się wyrywać i go przekrzykiwać.

To wszystko przerabialiśmy już tyle razy…

 -Nie rozumiesz, że te popieprzone sny to jakaś wiadomość?!

-Co ty pierdolisz?! Jaka wiadomość do cholery?! To jest kazirodztwo, Bill, KAZIRODZTWO! To chore! –nie puszczał mnie, ja dalej się wyrywałem.

Bądźmy szczerzy - Tom jest zbyt silny, nie miałem szans.

-No to co mam twoim zdaniem zrobić? Zabić się? Strzelić sobie w łeb lub skoczyć z dachu wieżowca?! –w tej chwili uspokoił się i mnie puścił. – Mogę to zrobić, dam wam wszystkim spokój, wszyscy się ucieszą. Ty pozbędziesz się dodatkowego problemu jakim jestem, a ci lekarze będą mieć z głowy kolejnego wariata –mówiłem rozmasowując obolałe ramiona.

Naprawdę, to wcale nie zamierzałem się zabijać. Tak zwany szantaż emocjonalny.  

-Ciebie już do reszty pojebało… Nie, masz tam po prostu chodzić, zrozumiałeś? Ostatnio twój stan psychiczny się pogarsza. Bill, masz sny w którym pieprzysz się ze swoim własnym bratem i próbujesz wszystkim udowodnić, że ktoś próbuje ci coś przez to przekazać, to nie jest normalne. Właśnie dlatego chcę, byś tu uczęszczał. Lekarze są po to, by ci pomóc.

-Tak, kurwa! Zamknijcie mnie w jakiejś komorze odseparowanej od świata z jakimiś psycholami, bo jestem niebezpieczny dla innych! – krzyczałem wymachując rękoma na wszystkie strony świata podczas gdy Tom próbował mnie uspokoić.

-Billy… - jego ton nagle złagodniał.

Wrócił mój brat. Tom, jakiego znam. Ale to tylko przygrywka. Chce mnie udobruchać i sądzi, że wtedy się na wszystko zgodzę, za dobrze go znam, by nabrać się na taki banalny trik. Nie tym razem, braciszku. 

Zaczął się do mnie zbliżać.

-NIE DOTYKAJ MNIE! – gwałtownie go odepchnąłem.

 Dzieliła nas bezpieczna odległość, tak przynajmniej mi się zdawało. Głowa zaczęła mi pulsować bólem. Wyrzuciłem trzymanego w dłoni peta i spojrzałem w jego kierunku rozmasowując skronie. Tom w tym czasie wsiadał do auta i włożył kluczyki do stacyjki.

-Jedziesz? –spytał tak łagodnym, miłym dla ucha tonem, jakby nic się przed chwilą między nami nie wydarzyło.

-Tak. –odpowiedziałem i otworzyłem drzwi samochodu.

Wsiadłem pośpiesznie do czarnego auta i opuściliśmy to przeklęte miejsce, kierując się w stronę domu.

Nie potrafiłem się na niego długo gniewać, po prostu nie potrafiłem.