18. Nieuwaga

-Bill, co jest? –widocznie zauważył Jost.

-Nic. Nie chcę robić tej trasy.

-Słucham? –spytał, jakby nie mogąc dowierzyć własnym uszom.

-Nie chcę robić tej trasy –powtórzyłem, kierując swój wzrok ku górze.  

-Trzymajcie mnie, bo zaraz wyjdę z siebie i stanę obok! –Jost wstał z kanapy, podczas kiedy reszta zespołu siedziała cicho, nie chcąc jeszcze bardziej działać na nerwy Davidowi, ale byli zdziwieni moimi słowami, to było zdecydowanie widać. Gustav zasłonił sobie usta dłonią, Tom uniósł brwi chyba najwyżej, jak tylko się dało, nawet Georg siedział z otwartą buzią.  

–Od jakiego czasu rozmawiamy już o tej trasie? Dwoję się i troję, by spełnić wszystkie wasze życzenia jej dotyczące, załatwiam projekty, poświęcam czas a ty, Bill, tak po prostu mówisz, że nie chcesz jej robić?! –menager skrzyżował ręce na piersi i zmarszczył brwi. –Wiesz, jakie straty się z tym wiążą?

Oczywiście, że wiedziałem. Głupie pytanie.

Nagle poczułem, jak ktoś dotyka mojego ramienia.

-Bill, co się z tobą dzieje? –to był Tom.

-Właśnie, Bill, powiedz nam –podchwycił Jost zirytowanym głosem. –Wszyscy jesteśmy tego ciekawi.

Oczy wszystkich obecnych w pomieszczeniu skierowane były teraz na mnie. Tom, Gustav, Georg i oczywiście David Jost patrzyli na mnie wyczekująco, szczególnie przerażał mnie wściekły wzrok Josta. Cały czas siedziałem przy stole podpierając dłonią głowę. Przełknąłem ślinę i wziąłem głęboki oddech.

-Zostawcie mnie wszyscy. –Uciąłem.

Podniosłem się z miejsca i zwijając, mając nadzieję że należące do Toma, kluczyki od samochodu ze stołu po prostu wyszedłem z pokoju.  

-Bill, czekaj! –krzyknął jeszcze Gustav, ale ja nie zamierzałem czekać, a tym bardziej tam wracać.

Miałem totalne echo w głowie, po prostu pustka. Trasa to ostatnia rzecz, jaką chcę teraz robić. Serio, mam wywalone na straty i inne duperele. Moje myśli od rana krążyły wokół kolejnej dawki, stało się to moim priorytetem, potrzebowałem tego. Nie umiem już funkcjonować bez koki i zdałem sobie z tego sprawę. Musiałem zażyć kolejną dawkę, ale chciałem po drodze zrobić coś jeszcze.

Wyszedłem z budynku i od razu zacząłem szukać wzrokiem auta Toma. Pamiętałem w miarę gdzie je zostawiliśmy, więc nie było to na szczęście wielkim wyzwaniem. Dopadłem do samochodu. Jezu, żeby rzeczywiście były to dobre klucze.

Udało się!

Wsiadłem do auta. To, co chciałem zrobić było szalone. Mimo że nie mam prawa jazdy, miałem kilkukrotnie okazję poprowadzić samochód. Tyle że z takim szczegółem, iż były to wiejskie dróżki, a nie ruchliwa autostrada.

Przepraszam, Tom. Muszę to zrobić.

Przekręciłem kluczyki w stacyjce i wyciągnąłem GPS’a, wbijając adres szpitala psychiatrycznego.

Dobra, jakoś ruszyłem. Pierwsze parę kilometrów przejechałem w miarę spokojnie. Modliłem się myślach, bym nie musiał tłumaczyć się przed policją. W myślach zacząłem już układać wyjaśnienia łamane na przeprosiny dla brata. Może powinienem powiedzieć mu o tym, że znów biorę? Przecież to złamałoby mu serce! Ale, z drugiej strony, co mam wtedy powiedzieć? Odwołałem trasę bo mam takie widzimisię? Jak w ogóle fani na to zareagują? Jak zareagowaliby na wieść o moim ćpaniu? Przecież ten Bill Kaulitz, którego wydaje im się, że tak dobrze znają, nawet by o tym nie pomyślał. Mój wykreowany przez media wizerunek ,,trochę’’ mija się z prawdą. Czuły i wrażliwy romantyk to najbardziej banalny pomysł, na jaki ktoś mógłby kiedykolwiek wpaść. Dziewczyny to lubią. Więcej fanek płci żeńskiej, więcej sprzedanych płyt i biletów na koncerty, więcej pieniędzy. Tak to niestety wygląda, żyjemy w takim świecie po prostu. To nie bajka ze szczęśliwym zakończeniem, gdzie główni bohaterowie żyją długo i szczęśliwie.

Prawda jest taka, że dalej jestem egoistycznym, zapatrzonym w siebie materialistą i już nim pozostanę. Nie obchodzą mnie inni, najważniejszy jestem ja. Ale jeszcze ważniejszy ode mnie samego jest mój brat bliźniak i jednocześnie największa miłość Tom, za którego oddałbym życie.

Tak, zdecydowanie jest moją największą miłością. Jak jeszcze jakiś czas temu byłem nim zauroczony, to teraz jestem po prostu zakochany po uszy.

Muszę mu to powiedzieć. Powiedzieć o tym, co mnie gnębi. Powinienem był to zrobić od razu, on by mi pomógł, wysłuchał, zrozumiał. Zrozumiał, jak nikt inny nie jest w stanie zrozumieć.

Tak się pochłonąłem w swoich myślach, że nawet nie zauważyłem, kiedy wjeżdżam na parking szpitalny. Bogu dziękowałem, że policja mnie nie złapała. O ile on gdzieś tam w ogóle jest. 

Przez chwilę musiałem się zastanowić i przypomnieć sobie, po co ja tu w ogóle jestem.

No tak. Ta dziewczyna.

Nie mam nawet pojęcia, dlaczego chciałem jej tak pomóc, przecież nawet nie pamiętam jej imienia. Śmieszne.

Dziwiłem się sam sobie. To było dziwne, że nagle tak zależało mi na zrobieniu czegoś dla innego człowieka niż Tom. Nie chciałem się teraz nad tym głębiej zastanawiać, bo wyda mi się to na tyle dziwne i bezsensowne, że w końcu bym zrezygnował.

Teraz zdałem sobie sprawę, jak bardzo głupi jestem. Bez żadnej ochrony, w pełnym makijażu i w ułożonych włosach, przez które naprawdę nietrudno było mnie zauważyć. Ale nie widziałem nikogo, kto stanowiłby potencjalne zagrożenie.

W budynku było pusto, żadnych ludzi, tylko jakaś sprzątaczka. Podszedłem do recepcji. Kobieta tam siedząca przeżegnała się kiedy tylko mnie dostrzegła, co mnie nawet rozśmieszyło. Różnie ludzie na mój wygląd reagują, zdążyłem się już przyzwyczaić.

-Dzień dobry. Muszę koniecznie spotkać się z pewną dziewczyną tutaj przebywającą, ale niestety nie znam jej nazwiska. Imię to Cloe.

-Cloe? –zastygła recepcjonistka, patrząc na mnie z przerażeniem w oczach. –Istotnie, wiem o którą chodzi. Cały personel ją zna.

-Gdzie teraz przebywa? –spytałem. Nie chciało mi się wysłuchiwać o tym, jaka by to nie była. Interesowało mnie tylko to, gdzie ją znajdę.

-A spodziewa się pana wizyty?

-Nie…

-To nie pomogę.

-Ale to ważne, proszę zrozumieć.

-Przykro mi. Do widzenia.

No co za babsztyl!

Odszedłem naburmuszony i chwilę stałem. A nuż może znów Cloe będzie przechodzić z jakimś lekarzem i ją zaczepię.

Ciarki mnie przeszły, kiedy usłyszałem za sobą swoje nazwisko.

-Przepraszam. Czy pan to Bill Kaulitz z tego zespołu? -Odwróciłem się. Stała za mną ta sprzątaczka, którą na początku widziałem. Niska, starsza kobieta. -Coś z Japonią czy Chinami… Pekin Hotel? Nie, to nie to… O, już wiem! Tokio Hotel!

-Tak, to ja -odparłem z uśmiechem. Ciężko było się nie uśmiechnąć, promieniowała od niej jakaś taka pozytywna energia. No bo co, co zrobi mi taka pani po pięćdziesiątce?

-Moje wnuki uwielbiają pańską muzykę. Mówili, że jest pan bardzo wysoki i się nie mylili.

-Wie pani co, trochę się spieszę…

-Ach, no tak. Podsłyszałam, że szuka pan Cloe, zgadza się?

Jeśli ona mnie do niej zaprowadzi… Z nieba spadła mi ta kobieta!

-Dokładnie. Zaprowadzi mnie pani do niej?

-Och, oczywiście. Pod warunkiem, że zrobi sobie pan ze mną zdjęcie.

-Pewnie. Chodźmy, bo czas ucieka –pogoniłem, po czym podążyłem za tą sympatyczną starszą panią po schodach w dół. Zaprowadziła mnie pod jakąś salę.

-To tu. Ale ostrzegam cię, wchodzisz na własną odpowiedzialność.

Nie powiem, że nie, przeraziły mnie trochę jej słowa.

Zgodnie z umową zrobiłem sobie z kobietą zdjęcie jej telefonem komórkowym i podziękowałem za pomoc.

Wziąłem głęboki oddech i zapukałem do drzwi. Chwilę czekałem, ale nie było słychać żadnej odpowiedzi, więc ostrożnie nacisnąłem na klamkę i powoli otworzyłem drzwi. Ku mojemu zdziwieniu, drzwi były otwarte.  

Rozejrzałem się dookoła. Na łóżku po lewej stronie pokoju siedziała brunetka, to chyba była Cloe. Nie widziałem jej twarzy, bo miała głowę spuszczoną w dół i nogi podciągnięte pod brodę.

-Em, Cloe… Cześć? –zacząłem niepewnie.

Dziewczyna podniosła głowę i spojrzała na mnie swoimi dużymi, niezwykle smutnymi, czarnymi oczami. Pustka, jaka z nich promieniowała, przerażała mnie. Brak w nich było jakiejkolwiek radości i tego blasku, jak u innych ludzi.   

-Po co przyszedłeś? –spytała cicho.

-Porozmawiać, a może i nawet… pomóc.

Zaśmiała się ironicznie.

-Mnie nie da się pomóc. Niepotrzebnie się fatygujesz.

-Ale chcę chociaż spróbować.

-My się nawet nie znamy, czemu to w ogóle robisz?

Dziwiło mnie to, że była taka spokojna. Psycholożka określała ją jako agresywną, starsza sprzątaczka też mnie ostrzegała. Może podali jej właśnie jakieś uspokajające leki?

-Wiem o twoim przypadku, o twoich rodzicach… Nie musisz mówić, jeśli nie chcesz, ale…

-To nie jest wielka tajemnica. Mama zginęła w wypadku. Ojciec strzelił sobie w łeb kilka dni później, pieprzony tchórz. Usłyszałam huk dobiegający z łazienki, więc tam poszłam by sprawdzić, co się stało. Na podłodze było pełno krwi, a w środku wielkiej plamy mój tatuś, mający w dupie swoją córkę, który postanowił tak po prostu się zabić. Sąsiadka usłyszała mój krzyk i zadzwoniła na policję, później mieszkałam razem z nią. Kilka lat potem poznałam swojego chłopaka… Ale o tym nie chcę mówić. I tak mnie nie zrozumiesz, musiałbyś przeżyć to, co ja, by naprawdę dowiedzieć się, jak to jest.

Słuchałem tego i nie wiedziałem co powiedzieć. Boże, przez jaki koszmar ona przechodziła i zapewne dalej przechodzi. Nie chciałem mówić głupot w stylu ,,współczuję ci’’ bo wiem, że takie coś tylko jeszcze bardziej przytłacza, zamiast pomagać.

-Rozumiem cię. Co prawda ja mam brata bliźniaka, na którym zawsze mogę polegać, ale radziliśmy sobie praktycznie sami przez cały czas. Ojciec odszedł od nas, kiedy mieliśmy po siedem lat. Matka nie mogła sobie z tym poradzić i zapijała smutki wódką. Praktycznie całe dnie nie było jej w domu. Byłem dyskryminowany w szkole za wygląd, ale to nie o to chodzi, by przejmować się opiniami innych. Wyśmiewali nasze marzenia. Bo nie wiem, czy wiesz, ale razem z moim bratem i dwoma przyjaciółmi tworzymy zespół. Dopiero wtedy, kiedy osiągnęliśmy sukces, nagle wszyscy nas polubili i sobie o nas przypomnieli. Żałosne.  Największy żal do naszej mamy mam o to, że nie było jej kiedy najbardziej tego potrzebowaliśmy. Słowo ,,mama’’ oznacza po prostu dla mnie zwykłą osobę, która nic wielkiego w moje życie nie wniosła. Dopiero później wzięła ślub z Gordonem, który był w miarę ogarnięty. Ale to już blisko było do tego czasu, kiedy wyprowadziliśmy się na swoje.

Nie wiem dlaczego, ale otworzyłem się przed nią. Nie lubiliśmy razem z Tomem mówić o naszych rodzicach, a w szczególności o relacjach, jakie z nimi mieliśmy. To było dziwne. Znając ją taką nie pomyślałbym w ogóle, że może przebywać w takim miejscu.  

-Eh. –Westchnęła. - Życie nie zawsze układa się tak, jakbyśmy my tego chcieli. Z tego wszystkiego zapomniałam cię w ogóle zapytać o imię.

-Bill –uśmiechnąłem się.

Odpowiedziała lekkim uśmiechem. Jej oczy wydawały się być bardziej radosne, niż wcześniej, kiedy tu wszedłem.

-W takim razie, dziękuję ci, Bill, za to, że tu przyszedłeś. Nie mam z kim porozmawiać. Jedyne, co na co dzień widzę, to lekarze.

-Nie ma za co. Cieszę się, że mogłem pomóc –powiedziałem i przytuliłem dziewczynę.  

Patrzyła jeszcze na mnie chwilę, aż nie przerwały nam kroki na korytarzu.

Drzwi otworzyły się.

-Hej! Co ty tu robisz? –spytał jakiś starszy, osiwiały lekarz surowym tonem.

-Ja właśnie wychodziłem. –Wstałem szybko z łóżka i wyszedłem z pokoju.

Głupio trochę wyszło, ale chociaż tyle mogłem zrobić. O dziwo pamiętałem drogę do recepcji, którą szybko minąłem, wychodząc po chwili z budynku. Czułem taką jakby satysfakcję, że porozmawiałem z Cloe. Chociaż tak mogłem pomóc. Brzydka w sumie nie była, wydawała się nawet mną zainteresowana. No ale ma 16 lat, czyli cztery lata młodsza ode mnie, a ja wolę starsze.

W drodze powrotnej wróciłem do układania wytłumaczenia dla Toma i jakoś udało mi się dojechać do domu.

Kiedy wszedłem do środka apartamentu, zmartwiłem się. Brata nigdzie nie było. Ale ze mnie idiota. Wziąłem jego samochód nawet się nie martwiąc, jak on wróci do domu.

-Bill? Już wróciłeś? –usłyszałem jego głos dobiegający z góry.

-Tak! Już do ciebie idę –odparłem.

-Świetnie.

Trochę się bałem. To pewne, że będzie oczekiwał jakiś wyjaśnień.

-Tom? Gdzie jesteś? –spytałem, kiedy byłem już na górze.

-W twoim pokoju.

Trochę zdziwiła mnie ta odpowiedź, no ale dobra.

Stanąłem jak wryty w drzwiach, kiedy go zobaczyłem. Trzymał w ręku woreczek z resztką narkotyku i patrzył na mnie wyczekująco.

-Powiesz mi, co to jest, do jasnej cholery?